Te circum latè campos populatur Enyo,

Et sata carne virum jam cruor arva rigat: Germanisque suum concessit Thracia Marte, Illuc Odrysios Mars pater egit equos ; Perpetuóque comans jam deflorescit oliva, Fugit et ærisonam Diva perosa tubam, Fugit Io! terris, et jam non ultima virgo Creditur ad superas justa volâsse domos. Te tamen interea belli circumsonat horror, Vivis et ignoto solus inópsque solo; Et, tibi quam patrii non exhibuere penates, Sede peregrinâ quæris egenus opem. Patria, dura parens, et saxis sævior albis Spumea quæ pulsat littoris unda tui, Siccine te decet innocuos exponere fœtus, Siccine in externam ferrea cogis humum? Et sinis, ut terris quærant alimenta remotis Quos tibi prospiciens miserat ipse Deus, Et qui læta ferunt de cœlo nuntia, quique, Quæ via post cineres ducat ad astra, docent? Digna quidem Stygiis quæ vivas clausa tenebris, Æternâque animæ digna perire fame! Haud aliter vates terræ Thesbitidis olim Pressit inassueto devia tesqua pede, Desertásque Arabum salebras, dum regis Achabi Effugit, atque tuas, Sidoni dira, manus : Talis et horrisono laceratus membra flagello, Paulus ab Æmathiâ pellitur urbe Cilix, Piscosæque ipsum Gergessæ civis Iësum Finibus ingratus jussit abire suis.

At tu sume animos; nec spes cadat anxia curis,
Nec tua concutiat decolor ossa metus.

Sis etenim quamvis fulgentibus obsitus armis,
Intenténtque tibi millia tela necem,

At nullis vel inerme latus violabitur armis,
Déque tuo cuspis nulla cruore bibet.

Namque eris ipse Dei radiante sub ægide tutus;
Ille tibi custos, et pugil ille tibi :
Ille, Sionææ qui tot sub moenibus arcis
Assyrios fudit nocte silente viros,

Inque fugam vertit quos in Samaritadas oras
Misit ab antiquis prisca Damascus agris ;
Terruit et densas pavido cum rege cohortes,
Aere dum vacuo buccina clara sonat,
Cornea pulvereum dum verberat ungula campum,
Currus arenosam dum quatit actus humum,
Auditúrque hinnitus equorum ad bella ruentum,
Et strepitus ferri, murmuráque alta virûm.
Et tu (quod superest miseris) sperare memento,
Et tua magnanimo pectore vince mala ;
Nec dubites quandoque frui melioribus annis,
Atque iterum patrios posse videre lares.

ELEG. V. ANNO ETATIS XX.

IN ADVENTUM VERIS.

IN se perpetuo Tempus revolubile gyro
Jam revocat Zephyros vere tepente novos;
Induitúrque brevem Tellus reparata juventam,
Jámque soluta gelu dulce virescit humus.
Fallor? an et nobis redeunt in carmina vires,
Ingeniúmque mihi munere veris adest?
Munere veris adest, iterúmque vigescit ab illo,
(Quis putet?) atque aliquod jam sibi poscit opus.

Castalis ante oculos, bifidúmque cacumen oberrat,
Et mihi Pyrenen somnia nocte ferunt ;
Concitáque arcano fervent mihi pectora motu,
Et furor, et sonitus me sacer intus agit.
Delius ipse venit, video Penëide lauro
Implicitos crines; Delius ipse venit.

Jam mihi mens liquidi raptatur in ardua cœli,
Pérque vagas nubes corpore liber eo;
Pérque umbras, pérque antra feror, penetralia vatum,
Et mihi fana patent interiora deûm;
Intuitúrque animus toto quid agatur Olympo,
Nec fugiunt oculos Tartara cæca meos.
Quid tam grande sonat distento spiritus ore?
Quid parit hæc rabies, quid sacer iste furor?
Ver mihi, quod dedit ingenium, cantabitur illo;
Profuerint isto reddita dona modo.

Jam, Philomela, tuos, foliis adoperta novellis,
Instituis modulos, dum silet omne nemus:
Urbe ego, tu sylvâ, simul incipiamus utrique,
Et simul adventum veris uterque canat.
Veris Io! rediere vices; celebremus honores
Veris, et hoc subeat Musa perennis opus.
Jam sol, Æthiopas fugiens Tithoniáque arva,
Flectit ad Arctöas aurea lora plagas.

Est breve noctis iter, brevis est mora noctis opaca,
Horrida cum tenebris exulat illa suis.
Jámque Lycaonius, plaustrum cœleste, Boötes
Non longâ sequitur fessus ut ante viâ;
Nunc etiam solitas circum Jovis atria toto
Excubias agitant sidera rara polo:

Nam dolus, et cædes, et vis cum nocte recessit,
Neve Giganteum Dii timuere scelus.
Fortè aliquis scopuli recubans in vertice pastor,
Roscida cùm primo sole rubescit humus.

Hac, ait, hac certè caruisti nocte puellâ,
Phoebe, tuâ, celeres quæ retineret equos.
Læta suas repetit silvas, pharetrámque resumit
Cynthia, luciferas ut videt alta rotas;
Et, tenues ponens radios, gaudere videtur
Officium fieri tam breve fratris ope.

66

Desere," Phoebus ait, "thalamos, Aurora, seniles;
Quid juvat effœto procubuisse toro?

Te manet Æolides viridi venator in herbâ;
Surge, tuos ignes altus Hymettus habet."
Flava verecundo dea crimen in ore fatetur,
Et matutinos ociùs urget equos.

Exuit invisam Tellus rediviva senectam,

Et cupit amplexus, Phoebe, subire tuos ; Et cupit, et digna est : Quid enim formosius illâ, Pandit ut omniferos luxuriosa sinus, Atque Arabum spirat messes, et ab ore venusto Mitia cum Paphiis fundit amoma rosis! Ecce! coronatur sacro frons ardua luco, Cingit ut Idæam pinea turris Opim ; Et vario madidos intexit flore capillos, Floribus et visa est-posse placere suis. Floribus effusos ut erat redimita capillos, Tænario placuit diva Sicana deo. Aspice, Phoebe, tibi faciles hortantur amores, Mellitásque movent flamina verna preces : Cinnameâ Zephyrus leve plaudit odorifer alâ, Blanditiásque tibi ferre videntur aves. Nec sine dote tuos temeraria quærit amores Terra, nec optatos poscit egena toros; Alma salutiferum medicos tibi gramen in usus Præbet, et hinc titulos adjuvat ipsa tuos: Quòd, si te pretium, si te fulventia tangunt Munera, (muneribus sæpe coemptus amor)

Illa tibi ostentat quascunque sub æquore vasto,
Et superinjectis montibus, abdit opes.
Ah quoties, cùm tu clivoso fessus Olympo
In vespertinas præcipitaris aquas,

"Cur te," inquit, "cursu languentem, Phoebe, diurno Hesperiis recipit cærula Mater aquis?

Quid tibi cum Tethy? Quid cum Tartesside lymphâ?
Diá quid immundo perluis ora salo?

Frigora, Phoebe, meâ meliùs captabis in umbrâ ;
Huc ades, ardentes imbue rore comas.
Mollior egelidâ veniet tibi somnus in herbâ ;
Huc ades, et gremio lumina pone meo.
Quáque jaces, circum mulcebit lenè susurrans
Aura per humentes corpora fusa rosas.
Nec me (crede mihi) terrent Semelëia fata.
Nec Phaetonteo fumidus axis equo :
Cùm tu, Phœbe, tuo sapientiùs uteris igni ;
Huc ades, et gremio lumina pone meo."
Sic Tellus lasciva suos suspirat amores ;

Matris in exemplum cætera turba ruunt :
Nunc etenim toto currit vagus orbe Cupido,
Languentésque fovet solis ab igne faces:
Insonuere novis lethalia cornua nervis,

Triste micant ferro tela corusca novo: Jámque vel invictam tentat superâsse Dianam, Quæque sedet sacro. Vesta pudica foco. Ipsa senescentem reparat Venus annua formam, Atque iterum tepido creditur orta mari. Marmoreas juvenes clamant Hymenæe! per urbes, Littus, Io Hymen! et cava saxa sonant. Cultior ille venit, tunicâque decentior aptâ, Puniceum redolet vestis odora crocum. Egrediturque frequens, ad amoni gaudia veris, Virgineos auro cincta puella sinus: