ELEGIA ARABICA.
FULGUR an è densâ vibratum nube coruscat? An roseas nudat Leila pudica genas? Bacciferumne celer fruticetum devorat ignis? Siderea an Solimæ lumina dulcè micant? Nardus an Hageri, an spirant violaria Mecca, Candida odoriferis an venit Azza comis? Quàm juvat ah! patrios memori tenuisse recessûs Mente, per ignotos dum vagor exul agros? Valle sub umbrosâ, pallens ubi luget amator, Num colit assuetos mollis amica lares? Jamne cient raucum præfracta tonitrua murmur Montibus, effusæ quos rigat imber aquæ ? An tua, dum fundit primum lux alma ruborem, Lympha, Azibe, meam pellet, ut ante, sitim? Quot mea felices, vidistis gaudia, campi,
Gaudia væ! misero non renovanda mihi? Ecquis apud Nagedi lucos aut pascua Tudæ Pastor amatorum spesque metusque canit? Ecquis ait, gelidâ Salæ dum valle recumbit,
Heu! quid Cademeo in monte sodalis agit?' Num graciles rident hyemalia frigora myrti? Num viret in solitis lotos amata locis? Num vernant humiles in aprico colle myrica? Ne malus has oculus, ne mala lædat hyems! An mea Alegiades, dulcissima turba, puellæ Curant, an Zephyris irrita vota dabunt? An viridem saliunt, nullo venante, per hortum Hinnuleique citi, capreolique leves? Visamne umbriferos, loca dilectissima, saltus, Ducit ubi facilem læta Noama chorum? Num Daregi ripas patulâ tegit arbutus umbrâ, Ah! quoties lacrymis humida facta meis?
Grata quis antra colit, nobis absentibus, Amri, Antra puellarum quàm bene nota gregi? Forsan amatores Meccanâ in valle reductos Absentis Solimæ commeminisse juvat. Tempus erit, levibus quo pervigilata cachinnis Nox dabit unanimi gaudia plena choro; Quo dulces juvenum spirabit cœtus amores, Et lætos avidâ combibet aure modos.
VALE, Camena, blanda cultrix ingeni, Virtutis altrix, mater eloquentiæ! Linquenda alumno est laurus et chelys tuo: At tu dearum dulcium dulcissima, Seu Suada mavis sive Pitho dicier, A te receptus in tuâ vivam fide: Mihi sit, oro, non inutilis toga,
Nec indiserta lingua, nec turpis manus,
GIA rosseggiava intorno all' orizzonte *Dolce color d'oriental rubini, E innanzi al biondo padre di Fetonte Spargea l'Aurora rose e gelsomini: + Candando a gara amorosetti lai Sen gian di ramo in ramo gli augellini,
Quando presso al ruscel così cantai:
Ahi, Ninfa mia ritrosa e vezzosetta, La prima ond'io m'accesi e m'infiammai, Quando ti vidi pria sopra l'erbetta,
Pien di viole e di ligustri il grembo, Tessendo un' amorosa ghirlandetta, * Sedevi, oimè! setto un soave nembo Di rose, e la tua mano alabastrina Sostenea di tua gonna il ricco lembo, E sulla mano era la guancia inchina,
Qual fior che pende sul nativo stelo, Che imbianca, o gelo o pioggia cristallina, Scendesti allor cred'io dal terzo cielo Per ingannar gl' incauti e rozzi petti ; O la sorella del gran Dio di Delo, O colei fosti che ne' boschi eletti Di Cipro e Pafo per Adon sospira. Dacchè mirai tuoi risi leggiadretti, Rauco era il suon di canna e flauto e lira Nè piacque più l'usata compagnia. Or ogni pastorella che mi mira Si burla della mia malinconia;
* Da' be' rami scendea
Dolce nella memoria,
Una pioggia di fior sopra'l suo grembo;
Ed ella si sedea
Umile in tanta gloria
Coverta già dell' amoroso nembo;
Qual fior cadea sul lembo,
Qual su le treccie bionde
Ch'oro forbito e perle
Eran quel di a vederle :
Qual si posava in terra, e qual su l'onde;
Qual con un vago errore
Girando, parea dir; 'qui regna Amore.'
Chè fra romiti monti, e sopra il sasso Sempre sfogando vo' l'ambascia mia; Ed erro, non so dove passo passo,
Piangendo sì, che da sua stanza nera Eco risponde a' miei singulti; Ahi lasso! Ah, se mai mi darà la donna altera * Soavi baci, o quel che più desio, Allor allor con voce lusinghiera Canterò lietamente il fausto Dio D'amore: Amor risponderanno i colli: Vedranno i vezzi nostri, e'l gaudio mio I cespugli fioriti e gli antri molli.
Dar promettendo a chi m'insegna a lei O dolci baci, o cosa altra più cara.
Fountain of Walchiusa'.
YE clear and sparkling streams! (Warm'd by the sunny beams)
Through whose transparent crystal Laura play'd; Ye boughs, that deck the grove, Where Spring her chaplets wove,
While Laura lay beneath the quivering shade'; Sweet herbs! and blushing flowers! That crown yon vernal bowers,
2 M. de Voltaire has given a beautiful paraphrase of this first stanza, though it is certain that he had never read the ode in the original, or at most only the three first lines of it; for he asserts that the Italian song is irregular, and without rhymes; whereas the stanzas are perfectly regular, and the rhymes very exact. His design was to give Madame du Chatelet, for whom he wrote his history, an idea of Petrarch's style; but, if she had only read his imitation, she could have but an imperfect notion of the Italian, which the reader will easily perceive by comparing them.
« ПретходнаНастави » |