Let us, therefore, warble forth His mighty majesty and worth; For his, &c.
That his mansion hath on high, Above the reach of mortal eye For his mercies aye endure, Ever faithful, ever sure.
TANDEM, chare, tuæ mihi pervenere tabellæ, Pertulit et voces nuncia charta tuas; Pertulit occiduâ Devæ Cestrensis ab orâ Vergivium prono quà petit amne salum. Multùm, crede, juvat terras aluisse remotas Pectus amans nostri, tamque fidele caput, Quòdque mihi lepidum tellus longinqua sodalem Debet, at unde brevi reddere jussa velit. Me tenet urbs refluâ quam Thamesis alluit undâ, Me que nec invitum patria dulcis habet. Jam nec arundiferum mihi cura revisere Camum, Nec dudum vetiti me laris angit amor.
Nuda nec arva placent, umbrasque negantia molles Quàm male Phœbicolis convenit ille locus! Nec duri libet usque minas preferre magistri Cæteraque ingenio non subeunda meo. Si sit hoc exilium patrios adiisse penates. Et vacuum curis otia grata sequi, Non ego vel profugi nomen, sortemve recuso, Lætus et exilii conditione fruor.
O utinam vates nunquain graviora tulisset Ille Tomitano flebilis exul agro;
Non tunc Ionio quicquam cessisset Homero, Neve foret victo laus tibi prima Marc
Tempora nam licet hic placidis dare libera Masis Et totum rapiunt me mea vita libri. Excipit hinc fessum sinuosi pompa theatri, Et vocat ad plausus garrula scena suos. Seu catus auditur senior, seu prodigus hæres, Seu procus, aut positâ casside miles adest, Sive decennali fœcundus lite patronus Detonat inculto barbara verba foro! Sæpe vafer gnato succurrit servus amanti, Et nasum rigidi fallit upique patris; Sæpe novos illic virgo mirata calores
Quid sit amor nescit, dum quoque nescit, amat Sive cruentatum furiosa Tragedia sceptrum Quassat, et effusis crinibus ora rotat, Et dolet et specto, juvat et spectasse dolendo, Interdum et lacrymis dulcis amaro inest: Seu puer infelix indelibata reliquit
Gaudia, et abrupto flendus amore cadit : Seu ferus è tenebris iterat Styga criminis ultor Conscia funereo pectora torre movens: Seu mæret Pelopeia domus, seu nobilis Ili, Aut luit incestos aula Creontis avos.
Sed neque sub tecto semper nec in urbe latemus, Irrita nec nobis tempora veris eunt. Nos quoque lucus habet vicinâ consitus ulmo, Atque suburbani nobilis umbra loci. Sæpius hic blandas spirantia sidera flammas Virgineos videas prateriisse choros. Ah quoties digne stupui miracula forma Quæ possit senium vel reparare Jovis!
Ah quoties vidi superantia lumina gemmas, Atque faces, quotquot volvit uterque polus; Collaque bis vivi Pelopis quæ brachia vincant, Quæque fluit puro nectare tincta via,
Et decus eximium frontis, tremulosque capillos, Aurea quæ fallax retia tendit Amor; Pellacesque genas, ad quos hyacinthina sordet Purpura, et ipse tui floris, Adoni, rubor! Cedite laudate toties Heröides olim,
Et quæcunque vagum cepit amica Jovem Cedite Achæmeniæ turritâ fronte puellæ,
Et quot Susa colunt, Memnoniamque Ninon Vos etiam Danaæ fasces submittite Nymphæ, Et vos Iliacæ, Romuleæque nurus. Nec Pompeianas Tarpëia Musa columnas Jactet, et Ausoniis plena theatra stolis. Gloria virginibus debetur prima Britannis. Extera sat tibi sit fœmina posse sequi. Tuque urbs Dardaniis, Londinum, structa colonis, Turrigerum latè conspicienda caput, fu nimium felix intra tua mœnia claudis Quicquid formosi pendulus orbis habet. Non tibi tot cœlo scintillant astra sereno Endymioneæ turba ministra deæ,
Quot tibi, conspicuæ formâque auroque puellæ, Per medias radiant turba videnda vias. Creditur huc geminis venisse invecta columbis Alma pharetrigero milite cincta Venus, Huic Cnidon, et riguas Simoentis flumine valles, Huic Paphon, et roseam post habitura Cypron. Ast ego, dum pueri sinit indulgentia cæci,
Mania quàm subitò linquere fausta paro; Et vitare procul malefidæ infamia Circes Atria, divini Molyos usus ope.
Stat quoque juncosas Cami remeare paludes, Atque iterum raucæ murmur adire Scholæ. Interea fidi parvum cape munus amici, Paucaque in alternos verba coacta modos.
In obitum Præconis Academici Cantabrigiensis.
TE, qui conspicuus baculo fulgente solebas Palladium toties ore ciere gregem, Ultima præconum præconem te quoque sæva Mors rapit, officio nec favet ipsa suo. Candidiora licet fuerint tibi tempora plumis Sub quibus accipimus delituisse Jovem ; O dignus tamen Hæmonio juvenescere succo, Dignus in Æsonios vivere posse dies, Dignus quem Stygiis medicâ revocaret ab undis Arte Coronides, sæpe rogante dea. Tu si jussus eras acies accire togatas, Et celer à Phœbo nuntius ire tuo, Talis in Iliacâ stabat Cyllenius aulâ Alipes, ætherea missus ab arce Patris Talis et Eury bates ante ora furentis Achillei Rettulit Atridæ jussa severa ducis. Magna sepulchrorum regina, satelles Averni Sæva nimis Musis, Palladi sæva nimis, Quin illos rapias qui pondus inutile terræ Turba quidem est telis ista petenda tuis.
« ПретходнаНастави » |