Марко Краљевић и Охридска аждаја (Народна песма из Поречког краја у Маћедонији).
Се пофали ламја от Оритско езеро:
Ако најда машко дете Маркӧ°.
Жива ће го него прого1тнӑ.
Вечерует кралевића Марко,
И се Марко вечеруа"ће задумало,
Го прашует негоа стара мајка:
Што се думаш, синко Кралевиће Марко ?
Тогај Марко мајки је велеше:
Не ме прашуј, моа мила мајко,
Се пофали ламја от Оритско езеро.
Ако нает наше машко дете,
Живо ће го него прого 4 тне т.
Тогај мајка Маркоему велеше:
Па излезе ламја от езеро,
Ми обиде исток и запада,
Па се качи на високи камен,
Ја прашует вечерница звезда:
Жи ти бога, вечернице звездо,
Ја обидоф исток и запада.
Не можа да га најда Марко машко дете,
Високо стоиш, на далеко гледаш,
Да л' го знаеш каде е машко дете?
Тогај звезда ламје је велеше:
Ди л' ме прашуеш, море лута ламјо,
Дете ми’е во Мируш планина,
Крај него сет три соколи сиви,
Мошне ми сет соколи загладнале,
Ако поеш, живо ће т' искинат!
Па ми ламја от камен ми слегла,
Ми киниса нис широко поле,
Па појде близу до Мируш планина,
Ми поткачи врући присойници.
Па ми најде четир еребици,
Па ми близу ламја до чадор ми дојде.
Кога ламја прет чадор ми дојде,
Изблуа ми четир еребици,
Покрај чадор еребици пролетале,
И видоа три соколи сиви,
Одлета еребици да ми и фатат,
Тогај ламја дете-но прого1тна,
Па се ламја назат повратила,
Бегат ламја в Оритско езеро.
Кога ми се соколи кај чадор вратиа
Ми видоа: дете ми го немат,
Па писна сиви-не соколи,
Еден сокол пот чадор ми остана
Ја други-от пот небеси летна,
Ја трећи-от праз на езеро одит,
Пиштит сокол што му грло тежит:
Леле, море Кралевиће Марко,
Брго трчај на Оритско езеро,
Зар и дете ламја ни го изеде!
Па ми Марко на кале седеше,
Еднаго ми гласи си дочуло,
Трчат Марко на Оритско езеро,
Голо, босо, брате, распашано,
Кога појде на Оритско езеро,
Понапред ламја в езеро ми влегла,
Еден сокол Маркоему велеше:
Jа ће влеза во Оритско езеро,
Ђе завеӑ пролетни ветрои.
Ће заврӑ есењи дождои,
Да н' ће ламја от езеро излезит!
Јако, Марко, овде да ја чекаш.
Ми завеá пролетни ветрои,
И заврна- есењи дождоИ.
Си излага ламја, ми излезе,
Право ламја на Марка ми идеше,
Од небеси сокол му велеше:
Тргај, Марко, рака ти капнала !
Зар ће ламја на в езеро влезет!
Ми потргна тешка боздогана,
Ми ’е удри међу црне очи,
Па ми ламја Маркоему велеше:
Удри, Марко, добро утепај ме.
Марко лами" тогај је велеше:
Едном мајка ме родила, едном умира. Па дојдоа два сиви соколи,
Жива ламја ја распара-а,
М' извадиа Марко машко дете,
И најдоа три рала сватои,
И најдоа до три убаи невести.
Песму казивао сељак Војин из села Зркле у Поречу.
Марко Краљевић и вила Самовила (Народна песма из Скопске Црне Горе).
Ми ишета Марко Краљевике
Па ми шета по гору зелену,
Малко ловӑк Марко к'е ми лови,
Прошета ми две горе зелене,
Ништа лова јунак не улови,
Къд улезе у тај трек'а гора,
А што ми се гора рано узнобила,
Још без реда, море, без замана,
У сред лето у Петрови пости,
Па је Марко горе узгавара:
Тако т` бога, горице зелена,
К'е те питам, право да ми кажеш,
А што си се рано узнобила
Још без реда, горо, без замана,
У сред лето, у Петрови пости?
- Ет' ме питаш, Марко Кралевике
Ел' ме питаш, право ке ти кажу,
Што ми беше вила Самовила,
Што ми тера три синџира робје:
Једън синџир све добри момчиња,
Други синџир пӑт прстен девојке,
Трек и синџир убаве невесте.
Къд к'е удри със љута камџија,
Све од њима црни крви течеў.
Па гу гору Марко успрашуе,
|