ΟΥ. κενήν γε δέλτον· οὐ γὰρ ἐξεῖπέν ποτε ἔρωτα δηξίθυμον· ἡ σιγὴ δ ̓ ἀεί, λειχῆνος ἐν κάλυξιν ἠριναῖς δίκην, χροιᾶς ἐβόσκετ ̓ ἄνθος· ἐν δὲ φροντίσιν ἐτήκετ ̓ ὠχρὰ δ ̓ ἄλγεσιν μελαγχόλοις κάθητο, τλήμων ὡς τις ἐν στήλη θεά, γελῶσα λύπῃ· πῶς τάδ' οὐκ ἔργοις ἔρως; λόγων μὲν ὅρκων θ ̓ ἄνδρες ἀφθονώτεροι, τῆς δ ̓ εὐπρεπείας λείπεται προθυμία καὶ γὰρ λόγῳ μὲν πόλλ ̓ ὑπισχνούμεσθ ̓ ἀεί, ἔρως δ ̓ ἐπ ̓ ἔργοις σμικρὸς ἐξελέγχεται. ARTHUR. YET think not that I come to urge thy crimes; I did not come to curse thee, Guinevere, I, whose vast pity almost makes me die To see thee laying there thy golden head, My pride in happier summers, at my feet. The wrath which forced my thoughts on that fierce law, The doom of treason and the flaming death, (When first I learnt thee hidden here) is past. ΑΡΤΟΥΡΟΣ. μή νυν παρεῖναί μ' ὡς κατήγορον δόκει· ἥκω γὰρ οὐκ ἀραιά σ ̓ αὐδήσων, γύναι, μόνον μὲν οὖν, ὡς ᾤκτισ ̓, οὐ ψυχορραγών, ἰδών σε θεῖσαν ὧδε χρυσανθὲς κάρα θερῶν ἄγαλμα φιλτέρων χαμαιπετές. ὀργὴ γὰρ ἤ μ' ἐπ ̓ ὠμὸν ἦγ ̓ ὠμὴ νόμον φέροντα τοῖς προδοῦσιν ἔμπυρον δίκην, ὡς πρῶτον ᾔδη σ' οἱ πέφευγας, οἴχεται. The pang-which while I weigh'd thy heart with one Too wholly true to dream untruth in thee, Made my tears burn-is also past, in part. And all is past, the sin is sinn'd, and I, Forgives: do thou for thine own soul the rest. TENNYSON. ἄλγος δ', ὃ τἀμὰ πρὸς τὸ σὸν σταθμωμένῳ πίστ ̓ ὄντα μᾶλλον ἢ σὲ μὴ πιστὴν νέμειν κλαῦμ ̓ ἧπτε θερμόν, καὶ τόδ ̓ ἔσθ ̓ ἵν ̓ οἴχεται. τί δ ̓ οὐ παρῴχηκ; εἴργασαί μ' οἳ εἴργασαι· κἀγώ, βροτοῖσιν ὥσπερ ἄφθιτος πατήρ, ἰδού, ξυνέγνων· σὴν σὺ τἆλλ ̓ ἀκοῦ φρένα. χαίρειν δὲ πῶς δὴ τλῶ λέγειν τὰ φίλτατα; ὦ χρυσοφεγγεῖς, παῖγμ ̓ ἐμὸν χεροῖν, τρίχες, ἤδη γὰρ οὐδέν· ὦ δέμας τυραννικόν, ὦ κάλλος οἷον τίς ποτ' εἴληχεν γυνή, |