at Parca prudens hoc negat illico sic exiturum. parvus adhuc Puer subridet in cunis, acerba in cruce terricolis piamen laturus olim, qua sibi gloriam nobisque quaerat : sed prius (audient sopore devincti) profundum fata ciens tuba personabit: qualis minarum vox Sinaitidas concussit arces quom rutilantibus flammis et exundante fumo ignivomae micuere nubes: grandaeva miro territa classico tellus medullis pertremet intimis, quom sede Quaesitor supremum gentibus acria residet. And then at last our bliss Full and perfect is, But now begins; for, from this happy day, The old dragon, underground In straiter limits bound, Not half so far casts his usurpéd sway, And, wroth to see his kingdom fail, Swinges the scaly horror of his folded tail. The oracles are dumb, No voice or hideous hum Runs through the archéd roof in words deceiving. Apollo from his shrine Can no more divine, With hollow shriek the steep of Delphos leaving. No nightly trance, or breathéd spell, Inspires the pale-eyed priest from the prophetic cell. tum plena demum gaudia nos manent, nunc ordiuntur. primus enim dies hic claustra lucescit draconi Tartareo magis arcta passo, iniuriarum dimidio minus ius proferenti, dum solio fremit orbandus et quassat retorquens squamigerae fera flagra caudae. oracla torpent: non laquear replent horrenda vanis murmura vocibus: non ipse Delphorum futura praecinit ex adytis Apollo, ferale, rupem dum fugit, eiulans: non somnio, non carmine mystico pallentis obtutum ministri fatidicum penetrale turbat. The lonely mountains o'er And the resounding shore A voice of weeping heard and loud lament; From haunted spring and dale Edged with poplar pale The parting genius is with sighing sent; With flower-inwoven tresses torn The nymphs in twilight shade of tangled thickets mourn. In consecrated earth And on the holy hearth The Lars and Lemures moan with midnight plaint; In urns and altars round A drear and dying sound. Affrights the Flamens at their service quaint ; And the chill marble seems to sweat, While each peculiar power foregoes his wonted seat. solis iugorum nenia, litori immurmuranti flebilis insonat: iam carmen ad caeleste fontes. iam solitas trepidare valles, quas cana cingit populus, ingemens Faunus relinquit, iam nemoris Dryas spissi per obscurum revinctas flore comas lacerata maeret. ad busta noctu flent Lemures, gemit intaminati Lar periens foci : urnis inhorrescens et aris lugubris et moriens querella prisca exsequentes carmina flamines terret, videntur frigida marmora sudare dum sedem relinquens quisque suam fugit incolarum. |