ουκ ανδρών φύσις, ου παίδων, ούκ εί τι κατέστη

δύσφρoν εύφροσύνησι, πανώλεθρον έξαλαπάξει.

τούνεκ' άρ' ακραιφνής νεφελών ότε πέπταται αίθρη

καίπερ άνω μάλα βάντες όμως φρεσιν εισορόωμεν άφθιτον δν πλώσαντες εκέλσαμεν ενθάδε πόντον,

AVTES

LEV

Ε

ρίμφα τ' εκείσε ποτώμεθ' επ' ήίόνεσσί τε παίδας

άλλ' άγετ' ούν εύθυμον αείδετ' αείδετ' αοιδών όρνιθες, ποσί τ' άρνες ομού νέαι οίον υπ' αυλών

σκαίρετ' εν υμετέρω δε χορό και μη ποσίν ημείς

αλλά νόω γ ουν κοινά χορεύσομεν οί τ' αυλείτε

οις τε μέλει παίζειν οί τ' έν φρεσί σήμερον ίστε

μειλίχιον θέρεος στέργηθρον ενισταμένοιο.

Om

What though the radiance which was once so bright Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour
Of splendour in the grass, of glory in the flower ;

We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind ;
In the primal sympathy
Which having been must ever be ;
In the soothing thoughts that spring

Out of human suffering;

In the faith that looks through death, In years that bring the philosophic mind.

XI.

Sey

And O, ye Fountains, Meadows, Hills, and Groves,
Forebode not any severing of our loves !
Yet in my heart of hearts I feel your might;
I only have relinquished one delight

είτα τι δει γοάαν και μηκέτ' επόψομαι αίγλην

αν

την τότε μαρμαρόεσσαν, έπεισί τε μήποτ’ οπίσσω κείνος έμοί χρόνος αύθις ότ’ αγρονόμω θεόσεπτος έν ποίη τις έλαμπεν έλαμπε δ' επ' άνθεσιν αυγή; oυ πoθέειν χρή φρούδ' αλλ' ερρώσθαι φρονέοντας όσσα μένει: τοίη θνητοίσι προς άμβροτα μίμνει

πρώταρχος φιλότης ή τ' ως γέγον αιέν αν είης

μίμνουσιν δε βροτοίς εκ πημoνέων παλίνoρτοι φροντίδες ηδύπνοοι, πίστις μένει η τε δεδορκε

και το πέρην θανάτοιο, μένουσι παρηγορέοντες

σωφρονέειν αδόλoισι παρηγορίης ενιαυτοί.

μή νύ τοι, ώ κρήναι και πίσε' όρη τε νάπαι τε έλπετ' έθ ως φιλέοντες άφησόμεθ' αντιφιλεύντων:

νύν γαρ έθ' υμετέροις χαίρω μάλα κήροθι θέλκτρους: ει δε μιής παρέηκά τι τέρψιος, αλλ' επαοιδής

SS

10

r

un

To live beneath your more habitual sway.
I love the Brooks which down their channels fret,
Even more than when I tripped lightly as they;
The innocent brightness of a new-born Day

Is lovely yet ;
The Clouds that gather round the setting sun
Do take a sober colouring from an eye
That hath kept watch o'er man's mortality;
Another race hath been, and other palms are won.
Thanks to the human heart by which we live,
Thanks to its tenderness, its joys, and fears,
To me the meanest flower that blows can give
Thoughts that do often lie too deep for tears.

mai

WORDSWORTH.

KAUTOS

KAKOS VEO

LEVOLO

Τι

ζω συνεχώς έτι μάλλον υπήκοος υμετερήσι. τως γαρ εμοί φίλα ρείθρα τα παφλάζει κατ' εναύλους ώσπερ ότ' ισ' αυτούς ελαφρο ποδι καυτός επήδων: ιμερόεσσα δ' έτ' έστ' άκακος νέον όρνυμένοιο ήματος αγλαΐη: νεφελαι δε ται ήελίοιο αμφί δύσεις συνάγονται έμοιγε πρέπουσ' ορόωντι σεμνότεραί τινες ήδη, δς ου κέκμηκα θεωρών άθλους θνητογενών: άμα γαρ δρόμον ανδράσιν έγνων άλλον έχοντα τέλος στεφάνων τε λελογχότας άλλους. ή κραδίη χάριν οίδα τροφο θνητοίσι βίοιο, μειλιχίη κραδίη, φιλογηθεί, δειματοέσση ως έμε δή θάμ' επήρεν και φαυλότατον βρύει ανθών κρέσσονα και δακρύων μελεδήματα βυσσοδομεύειν.

Τα