Слике страница
PDF
ePub

οὐκ ἀνδρῶν φύσις, οὐ παίδων, οὐκ εἴ τι κατέστη

δύσφρον ἐϋφροσύνῃσι, πανώλεθρον ἐξαλαπάξει.

τοῦνεκ ̓ ἄρ ̓ ἀκραιφνὴς νεφελῶν ὅτε πέπταται αἴθρη καίπερ ἄνω μάλα βάντες ὅμως φρεσὶν εἰσορόωμεν

ἄφθιτον ὃν πλώσαντες ἐκέλσαμεν ἐνθάδε πόντον,

ῥίμφα τ' ἐκεῖσε ποτώμεθ ̓ ἐπ ̓ ἠϊόνεσσί τε παῖδας δερκόμεθ' οἱ ποιέουσιν ἀθύρματα νηπιέῃσιν,

οἶδμά τ ̓ ἄφραστον, ἄπαυστον ἐπησθόμεθ ̓ ὠκεανοῖο. ἀλλ ̓ ἄγετ ̓ οὖν εὔθυμον ἀείδετ ̓ ἀείδετ ̓ ἀοιδὴν ὄρνιθες, ποσί τ ̓ ἄρνες ὁμοῦ νέαι οἷον ὑπ ̓ αὐλῶν σκαίρετ ̓ ἐν ὑμετέρῳ δὲ χορῷ κεἰ μὴ ποσὶν ἡμεῖς ἀλλὰ νόῳ γ ̓ οὖν κοινὰ χορεύσομεν οἵ τ ̓ αὐλεῖτε

οἷς τε μέλει παίζειν οἵ τ ̓ ἐν φρεσὶ σήμερον ἴστε

μειλίχιον θέρεος στέργηθρον ἐνισταμένοιο.

What though the radiance which was once so bright

Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass, of glory in the flower;
We will grieve not, rather find
Strength in what remains behind;
In the primal sympathy

Which having been must ever be;

In the soothing thoughts that spring

Out of human suffering;

In the faith that looks through death,

In years that bring the philosophic mind.

XI.

And O, ye Fountains, Meadows, Hills, and Groves,

Forebode not any severing of our loves!

Yet in my heart of hearts I feel your might;

I only have relinquished one delight

εἶτα τί δεῖ γοάαν κεἰ μηκέτ ̓ ἐπόψομαι αἴγλην

τὴν τότε μαρμαρόεσσαν, ἔπεισί τε μήποτ ̓ ὀπίσσω κεῖνος ἐμοὶ χρόνος αὖθις ὅτ ̓ ἀγρονόμῳ θεόσεπτος ἐν ποίῃ τις ἔλαμπεν ἔλαμπε δ ̓ ἐπ ̓ ἄνθεσιν αὐγή; οὐ ποθέειν χρὴ φροῦδ ̓ ἀλλ ̓ ἐρρῶσθαι φρονέοντας ὅσσα μένει· τοίη θνητοῖσι πρὸς ἄμβροτα μίμνει πρώταρχος φιλότης ἤ τ ̓ ὡς γέγον ̓ αἰὲν ἂν εἴη·

μίμνουσιν δὲ βροτοῖς ἐκ πημονέων παλίνορτοι φροντίδες ἡδύπνοοι, πίστις μένει ἥ τε δέδορκε καὶ τὸ πέρην θανάτοιο, μένουσι παρηγορέοντες σωφρονέειν ἀδόλοισι παρηγορίῃς ἐνιαυτοί.

μή νύ τοι, ὦ κρῆναι καὶ πίσε ̓ ὄρη τε νάπαι τε

ἔλπετ ̓ ἔθ ̓ ὡς φιλέοντες ἀφησόμεθ ̓ ἀντιφιλεύντων·

νῦν γὰρ ἔθ ̓ ὑμετέροις χαίρω μάλα κήροθι θέλκτροις· εἰ δὲ μιῆς παρέηκά τι τέρψιος, ἀλλ ̓ ἐπαοιδῇς

To live beneath your more habitual sway.

I love the Brooks which down their channels fret,

Even more than when I tripped lightly as they;

The innocent brightness of a new-born Day

Is lovely yet;

The Clouds that gather round the setting sun

Do take a sober colouring from an eye

That hath kept watch o'er man's mortality;

Another race hath been, and other palms are won.
Thanks to the human heart by which we live,
Thanks to its tenderness, its joys, and fears,

To me the meanest flower that blows can give
Thoughts that do often lie too deep for tears.

WORDSWORTH.

ζῶ συνεχῶς ἔτι μᾶλλον ὑπήκοος ὑμετερῇσι.

τὼς γὰρ ἐμοὶ φίλα ῥεῖθρα τὰ παφλάζει κατ ̓ ἐναύλους ὥσπερ ὅτ' ἶσ ̓ αὐτοῖς ἐλαφρῷ ποδὶ καὐτὸς ἐπήδων·

ἱμερόεσσα δ ̓ ἔτ ̓ ἔστ ̓ ἄκακος νέον ὀρνυμένοιο ἤματος ἀγλαΐη· νεφελαὶ δὲ ταὶ ἠελίοιο

ἀμφὶ δύσεις συνάγονται ἔμοιγε πρέπουσ ̓ ὁρόωντι σεμνότεραί τινες ἤδη, ὃς οὐ κέκμηκα θεωρών

ἄθλους θνητογενῶν· ἅμα γὰρ δρόμον ἀνδράσιν ἔγνων ἄλλον ἔχοντα τέλος στεφάνων τε λελογχότας ἄλλους. ἢ κραδίῃ χάριν οἶδα τροφῷ θνητοίσι βίοιο, μειλιχίῃ κραδίῃ, φιλογηθέϊ, δειματοέσσῃ

ὡς ἐμὲ δὴ θάμ ̓ ἐπῆρεν ὃ φαυλότατον βρύει ἀνθῶν κρέσσονα καὶ δακρύων μελεδήματα βυσσοδομεύειν.

« ПретходнаНастави »